مولای من! بزم بی‏صفای جهان، بی‏مجلس‏آرایی تو، شوره‏زاری است که دریا را می‏طلبد.

موسی‏صفت، از دست خود عصا را بیفکن تا بساط فرعون‏های زمانه را برچینی و در

 آیینه تجلّی، سرمایه تسلی عشاق خویش را فراهم آوری.

چشم‏انتظاران شمایلِ مصطفایی و فضایلِ مرتضایی‏ات را دریاب

تا اصلِ اصیل عالم را با دست‏های قدرت خویش بنمایانی.

«ای هر دل از تو خرم، پشت و پناه عالم *** بنگر دچار صد غم یک مشت بی‏نوا را»